KUDÜS BİZİM NEYİMİZ OLUR?

Günlerdir yüreğimizin yandığı, aczimizin ve çaresizliğimizin yüzümüze vurduğu, inme gibi içimize indiği ve oturduğu gün ve saatleri yaşıyoruz. Çaresizlik elbette bir çeşit acizlik.. Kulaklarımız sağır, gözlerimiz kör, dillerimiz tutkun, ellerimiz bağlı.. Sadece olan biteni yaşlı gözlerle, kırık gönüllerle izlemekteyiz.. Yüreklerimizin derinliklerinden gelen bir duâ veya bir bedduâ bile yok sanki!..

Televizyonlarımızın ekranları kandan görünmüyor! Beş yaşındaki çocuk babasının kucağında veya annesinin yanıbaşında, yol ortasında bütün dünyanın gözleri önünde vurulup can veriyor! Adı Ahmet, Mehmet, Hasan, Hüseyin, Ayşe, Fatma, Hatice…! Su mu akıyor, kan mı? Ölen kim!? İnsan mı, hayvan mı!? Çocuklar niçin öldürülüyor, kadınlar niçin öldürülüyor, ömrünü tamamlamış ninelerden dedelerden kim ne istiyor? İnsanların oturdukları evler de mi lânetli yoksa !?.. Niçin insanların evleri başlarına yıkılıyor? Yürekler tandır gibi kararmış adeta, taş gibi katılaşmış.. Sevginin, aşkın, merhametin adı silinmiş yeryüzünden sanki..

Bir “11 Eylül tiyatrosu” da Filistin’de, Gazze’de ve Kudüs’te sahneleniyor şimdilerde.. İnsanlar çaresizlik içinde ölüyorlar.. Hastane bombalanması hangi dinde var dostlar, söyler misiniz?! Çocuk öldürmek insanlığın neresinde var?! İnsanlar aç! İnsanları çepeçevre ölüm korkusu kuşatmış.. Ve birer birer ölüyor insanlar, çocuklar öldürülüyor. Diri diri boğazlanıyor insanlar.. Yıllar önce aynı manzaraları Bosna’da seyretmiştik oysa.. Sinemada filim izler gibi.. Naklen savaşlar! Ölüm sahneleri! Bu savaşın adı nedir dostlar? Bilen var mı? Anlaşılan o ki zulmün medeniyeti yok, dini yok, milliyeti yok..

Seni de vururlar bir gün ey Acı
Uçuşup durduğun kanatlarından
Sazın, sözün, türkülerin tükenir
Ellerin koynunda kalakalırsın

Şakaklarına kar yağıyor bilesin ey Acı
Gül açan yüzlerimizde
Göğeriyor rengin senin de

Biz seni
Tâ eskilerden tanırız
Hani göğüslerimize taş olur inerdin
Avuçlarımızda Hira Dağı’ydın
Al atların tan yerine ayarlanmış yelelerinde
Akdeniz rüzgarlarına karışan sendin

Biliyorum
Hiçbir tarih yazmayacak
Ve bir sır gibi kalacak yakılan kitaplarda
Göbek bağı anasından henüz çözülmemiş bebelerimize
Mitralyözlerin Washington’dan ayarlandığını

Seni de vururlar bir gün ey Acı
Filistin’de sapan taşlı çocuklar
Dalın, kolun, fidelerin budanır
Kuru bir kütükle kalakalırsın

Ey insan
Ey insanlık
Ayağa kalk

Kolları ve bacakları budanmış delikanlıları
Boyunları gövdesinden ayrılmış insanları
Gözleri uyur gibi kapanmış, kan pıhtıları içindeki bu çocukları
Gelişmiş laboratuarlarınızda dikkatle inceleyin

Ve bir gün
Bu dünya
Gül bahçesine dönecek
Bunu böyle bilin; ve
Unutmayın…

Evet, gözler Peygamberler şehri Kudüs üzerinde şimdi.. Müslümanların ilk kıblesinde.. Kudüs, ateşten bir gömlek! Kudüs, rüya şehir.. Bir simge.. Bir yüce mânâ.. Hz. Süleyman’ın Kudüs’ü, Hz. Mûsâ’nın Kudüs’ü, Hz. Ömer’in Kudüs’ü ve Osmanlının Kudüs’ü.. Kudüs’ü yüreğiyle fetheden Selahaddin-i Eyyubi’nin Kudüs’ü.. Cadde ve sokakları, evlerinin ve mabedlerinin duvarları artık kandan, top-tüfek dumanından görünmeyen çilekeş şehir! Kudüs! Bütün dinlerin sevgilisi.. Bizim en sevgilimiz! Hz. Peygamberi konuk edip göklere, yüceler yücesine uğurlayan kutlu mekân, mübarek belde! Ey güzel şehir .. Dualarımız hep aynı : Tanrım seni korusun!.. Bitsin bu acılar, bitsin bu kan ve gözyaşı.. Yüzün gülsün artık senin de ey bahtsız şehir!

Hiç şüphe yok ki ateşi güle çeviren güç, bir gün görünecektir. Yüreği yanmış yetimlerin feryatları, bir gün sağır kulakları delecektir. Bütün Filistinli analar yavrularını yitirseler, ya da bütün Filistinli çocuklar annesiz ve babasız kalsalar da toprağa düşen tohum bir gün yeşerecektir.

Neredesin ey aşk? Ey sevgi neredesin? Nerelerdesin ey merhamet, ey insanlık neredesin?