ŞAİRLERİN MEVSİMİ SONBAHAR’A DAİR..

Şair Tayyib Atmaca, “Geldi Sonbahar” adlı şiirinde şöyle diyor : Selâm dur ey ömrüm, geldi sonbahar / Geçsin hatıralar tören adımla / Kelebekçe özgür hülyalar kurdun / Ne baharı gördün, ne yazı gördün / Selâm dur ey ömrüm, geldi sonbahar”.

Değerli dostlar, bu kaçıncı sonbahar ömrünüzde, gelip geçmekte olan, hiç saydınız mı? Bu kaçıncı Eylül, Ekim? Ve şu Sonbahar niçin hüznün diğer adıdır, hiç düşündünüz mü ? Sonbahar neden hep bir hüznü taşır kanatlarında? Dalından düşen her sarı yaprak bize neden hep bir ayrılığı anlatır ? Mesela çocuklar da hüzünlenirler mi acaba Sonbaharla birlikte? Yoksa “okul sevinci” Eylül’ün hüznüne baskın mı çıkar onlarda ? Sonbahar, yüreklerimize gelmek için kapımızda hazır bekleyen “kış”ların mı habercisidir yoksa?

Şimdilerde adını bir kez daha rahmetle andığımız, şair Hasan Ali Kasır’ın bu dünyayı bırakıp gidişinden kısa bir süre önce hazırladığı “Hüzün Şiirleri” adlı kitaba şöyle bir göz atıyorum Sonbaharla birlikte yeniden.. Yüreğinde Eylül’ün hüznünü yaşamayan şair hemen hemen yok gibi.. Örneğin Murat Kapkıner; Eylül’ü nereye koyacağını, nasıl tanımlayacağını bilemez. Oldukça şaşkındır çünkü. Onun için Eylül, kimi zaman “bir çift müennes göz”dür. Ölümle eylül arasında bir ilgi var kuşkusuz? Ya da hep öyle düşünülmüş.. Nasıl ki İlkbahar bir dirilişin sembolü ise, Sonbahar da öylece ölümün simgesi olmuş hayatımızda.. Yaprakların sararıp solması, tek tek dalından dökülmesi,  çimenlerin, çiçeklerin kuruması hep ölüm duygularını çağrıştırmış rûhumuzda.. Şair Mehmed Emin Alper de bu duyguları  yüreğinde derinden hisseden şairlerden birisi olmuş.. “Eylül Neşidesi” adlı şiirinde; “Ben ölümü eylül gibi taşırım / Sarı metal kuşların kanatları arasından / Dökülen bir gül gibi / Ki hep içimdedir elleri…” derken herhalde bunu anlatmak ister.. Sefa Kaplan da Eylül’le birlikte, “hüznün bahçelerinde gezinir”. Müştehir Karakaya ve Nurullah Genç ise şiirin burçlarına hüznün bayrağını çeken şairler olarak çıkar karşımıza.. Eylül hüzün, eylül akşamları büsbütün hüzündür.. Hüzün bizim kardeşimiz, hüzün, en çok Sonbahar’da yüreklerimize kondurduğumuz kırmızı bir güldür bizim.. Galiba şair bile; “Aslında yaprak sıkılmıştı ağaçtan, Sonbahar bahaneydi!” derken kendisini sebepsiz bırakıp giden sevgilisini Sonbaharla anlatmaya çalışır. Ve ayrılığın rengi hep Sonbahardır onlarda.. Her gidişin ardından gelen gözyaşları da doğal olarak Sonbahar yağmurları olup çıkar! Ve işte şair Turgut Uyar.. O da günlerin habersizce geçip gidişine iç geçirir ve “Eylül toparlandı gitti işte / Ekim falan da gider bu gidişle..” der.

Edebiyatımızın “Akşam şairi” olarak tanınan Ahmet Haşim de baştan aşağı hüzündür aslında.. Faruk Nafiz Çamlıbel, insana has egemen duygulardan biri olan hüznün bilhassa sonbahara ve özellikle de “Eylül”e yakıştığını söyler. Mustafa Özçelik de sonbahar ve Eylül için; “ölümlerden bir alıntı bu mevsim” ifadesini uygun görür. Velhasıl hüznün şiir sûretine bürünüp yüreklerimize konuk olduğu mevsimdir Sonbahar..

Sonbahar’a dair sözlerimi üstad Yahya Kemâl’in hazanla, Eylül’le, sonbaharla ilgili düşüncelerinin yer aldığı şu birkaç mısraı naklederek bitirmek isterim: “Fânî ömür biter, bir uzun sonbahar olur / Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, târümâr olur / Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya / Ruh öyle yollanır uyanılmaz bir uykuya / Duymaz bu anda taş gibi kalbinde bir sızı / Farketmez anne toprak ölüm maceramızı.”

Şimdilerde dünyanın uzak bölgelerinde olup bitenler, bugünlerde hüznü, bizim coğrafyamıza da taşıyor. Sıcak gelişmeler onu gösteriyor ki, doğunun bu talihsiz toplumları bir zaman daha acıyı, hüznü ve kederi yaşamaya devam edecekler. Asırlardır gözyaşını kuru ekmeklerine katık eden doğunun asil milletleri bilmelidirler ki; “hüzün” bizim medeniyetimizin adıdır.. İşte yine gitti Eylül ve Ekim.. Sonbahar yine bir yığın hüznü taşıdı gönül evlerimize.. Seni seviyoruz hüzün, seni çok seviyoruz mevsimlerin sarışın güzeli Sonbahar.. Bizi bize en çok sen hatırlatırsın çünkü..

Sağlık içinde, nice Sonbaharlar yaşamanız temennisiyle efendim.